Archieven

De mooie strakke parketvloer

 

Bij Drieman Makelaardij in Alphen aan den Rijn zijn ze altijd bijzonder scherp op de bouwkundige staat van te verkopen huizen. Toch kan er ook dan wel een iets over het hoofd worden gezien, zo bleek.

“In oud Alphen had ik een aardig huisje in de verkoop genomen in de J.W.C. Bloemstraat”, vertelt makelaar John Wijling. “Het was begin 1900 en zag er goed uit”. Hij vertelt hoe het kantoor – voor verkoop – altijd goed kijkt naar de markttechnische situatie en naar de staat van de woning. Een bouwtechnische inspectie hoort daarbij. Wijling: “En zelf kijk ik ook altijd even kritisch rond. Er lag een werkelijk prachtige parketvloer. Mooi strak. Ik heb die eens nader bekeken, je weet maar nooit. Maar, er was niets mis mee, dacht ik. Ik heb op de vloer op en neer gesprongen. Geen gekraak, geen doorbuiging, geen gerinkel van glaswerk in de kast. Prima! Verder ook bijvoorbeeld naar de plinten gekeken, of er ergens ruimte tussen zat, maar ook dat zag er goed uit. Al gauw was er een kandidaat-koper die het huis mooi en de vloer fantastisch vond… Het huis werd snel verkocht. Iedereen blij. Maar, zo rond de Kerst, belde de koper mij plots weer op. Of ik langs kon komen. Er was een probleempje met de vloer!” De koper had blijkbaar van buren begrepen dat er een kruipluik moest zijn en was op zoek gegaan. Ze hadden het luik gevonden: onder de mooie parketvloer! Het parket was blijkbaar over het luik gelegd en was zo uit beeld verdwenen. En daarmee ook het onderliggende ‘probleempje’.

John Wijling: “Ik heb het luik verder vrijgemaakt en heb met een zaklamp in de onderliggende kruipruimte gekeken. En wat schetst mijn verbazing: daar stonden in het pikkedonker, onder de vloerbalken – op straattegels – 18 uitgedraaide auto-krikken…! Onder elkaar balk één. De vloer stond letterlijk en figuurlijk strak. En toen kwam het: de vloerbalken bleken ernstig verrot”.

De makelaar: “Hier nemen we natuurlijk geen genoegen mee. We hebben de verkoper erbij gehaald. Hij moest toegeven dat hij een gebrek had verzwegen en heeft, nadat we stevig op hem hadden ingepraat, ingestemd met betaling van het herstel van de balkenvloer”.

Er was een troost: het prachtige parket kon zo – onbeschadigd – weer op de vloer worden geplaatst.

 

Bron: NVM

Hoge hakken en een bovenlicht

Op het makelaarskantoor waar ik toen werkte zouden we een nieuwe secretaresse aannemen. De officemanager was druk met de gesprekken met allerlei kandidaten. Normaal passeerde dat gewoon, maar nu was er plots onrust in de tent. De kandidaat was dit keer een juffrouw met hoge hakken, een heel kort rokje en een scherp ingesnoerd bloesje. Zij had het haar opzij in een paardenstaart.

Het was jonge collega’s in de gang al opgevallen dat zij in alle opzichten goed was geproportioneerd.

Op de vertelstoel zit Frits Wilbrink, makelaar in Lisse. “Ik zie het nog voor me. Die officemanager zat in de eerste kamer naast de voordeur. Daarachter had je een grote kantoorkamer. Daar zat ik met nog een paar collega-makelaars. Tussen onze kamer en die van de officemanager zat een tussendeur met een bovenlicht”.

“We hoorden de juffrouw in de kamer naast ons vrolijk honderduit praten. Een van de collega’s kon zich niet meer inhouden. Hij schoof een stoel voor de tussendeur, klom erop en keek snel door het bovenlicht in de andere kamer. Wat hij zag boezemde hem kennelijk ontzag in, want hij hapte sissend naar adem en wankelde achterover. Ternauwernood konden we hem opvangen. Op dat moment komt de baas de trap af van boven en loopt nieuwsgierig onze kamer binnen…”.

‘Harry, je moet effe kijken! We hebben een droom secretaresse gevonden…’

Onze baas, bekend van TV en ondernemend van aard, wilde ook wel even…

Wij houden de stoel vast. Hij klimt erop en hij kijkt met dat presentator-hoofd door het raampje… Op dat moment geeft een collega een keiharde schop tegen de tussendeur…

Hij stond als verstijfd, met de blikken in de andere kamer vol op hem gericht.

 

Bron: NVM

Te diep in het glaasje gekeken

De verkoper van het appartement zou regelmatig te diep in het glaasje kijken, zo werd in de Groningse plaats Leek verteld. Op een dag wordt een bezichtiging afgesproken. Het is de vierde keer dat er een belangstellende in de woning komt kijken. Met de eigenaar wordt, zoals bij deze makelaardij gebruikelijk, afgesproken dat hij niet thuis zal zijn tijdens de bezichtiging.

Makelaar Tienko H. Bruining vertelt: op die bewuste middag begeeft onze makelaar zich naar het pand. Binnengekomen treft hij op tafel een goed gevulde asbak en enkele lege bierflesjes. Hij zet het lege fust nog snel even weg. Dan belt de kandidaat-koper aan. Het huis wordt bezichtigd. De koper neemt alles goed in zich op. Hij lijkt geïnteresseerd. Dan is de slaapkamer aan de beurt. Het is er donker; de gordijnen zijn dicht. De makelaar loopt om het ledikant heen en schuift het gordijn open. Hij wil de gegadigde het uitzicht op het voorliggende terras en op het gemeenteperk laten zien. Ze kijken samen door het raam naar buiten en hebben het over de aardige ligging van de woning. Aan het niet opgemaakte bed wordt geen aandacht besteed. Na nog even nagepraat te hebben in de woonkamer vertrekt de gegadigde.

Hij wil er nog even over nadenken, de makelaar loopt met hem mee en plaatst een makelaarsbord in de tuin.

Op dat moment horen ze achter zich een vreemd geluid. De voordeur zwaait weer open en daar staat … de eigenaar. Hij ziet er heel erg slaperig uit. Het blijkt dat hij tijdens de bezichtiging onder de dekens lag te slapen… De in de auto stappende gegadigde kijkt met bijna openvallende mond van verbazing nog een keer van de eigenaar naar de makelaar en omgekeerd, en vertrekt.

De makelaar glimlacht: uiteindelijk heeft deze gegadigde de woning nog snel gekocht!

 

Bron: NVM

Balkon breekt af tijdens bezichtiging

 

Een verhaal dat voortleeft…
“De aankoop van de schitterende stadsvilla in Goirle verliep in alle opzichten buitengewoon plezierig”, herinnert makelaar Tjeerd Zijlstra uit Vught zich een voorval van een jaar of 10 geleden.

“Een heel bijzonder pand! Een hele oude, statige witte villa van voor 1900. Met een opbouw zoals in die tijd gebruikelijk was: beneden een souterrain voor het personeel en voor de keuken. Op de eerste verdieping de zogeheten ‘belle-etage – de woonetage – met een hele sjieke hal en prachtige hoge kamers. Daarboven een wat minder hoogopgaande verdieping met een aantal slaap- en badkamers. Tja, zo bouwde men vroeger. Al met al een pand van toch ruim boven de 1 miljoen euro, kk”.

Makelaar Zijlstra: “Bij de bezichtiging is ook de eigenaar aanwezig, samen met zijn verkopend makelaar. Na de rondwandeling komen we terug op de woonetage. We hebben het hele huis gezien en staan even wat na te praten. De eigenaar doet de balkondeuren open en beidt een glas wijn aan. Terwijl we naar buiten lopen doet de verkopen nogmaals uit de doeken hoe goed alles toch altijd onderhouden is. We stappen – verkoper, verkoopmakelaar, mijn klant en ik – met ons glas Bordeaux in de hand – het houten bordes op, de middagzon in. Precies aan het eind van zijn betoog klapt het balkon los van het huis en storten we met het hele ding naar beneden… zeker een halve meter.

“We schrikken ons natuurlijk rot, maar we hebben een geluk bij een ongeluk: het plateau van het balkon blijft aan een kant hangen op een beneden toevallig openstaande deur en bungelt aan de andere kant op een houten buitentrap, die naar de tuin leidt. Pfff… Gelukkig! Niemand gewond, is de allereerste conclusie toen we omzichtig de salon weer zijn binnen geklauterd. Zeer komisch! Maar het voelde ook of we direct door hogere machten waren afgestraft voor ons Bourgondische gedrag …

De eigenaar heeft het balkon later gemaakt en die mensen hebben het huis gekocht”.

 

Bron: NVM